ΤΗ ΙΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Λέοντος Πάπα Ρώμης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Εμφιλοσοφώτατα τόν νούν, Λέον παμμακάριστε, σύ τών παθών αυτοκράτορα, απεργασάμενος, αρετών ιδέαις, καί ηθών σεμνότητι, εικόνα τής ψυχής εζωγράφησας· διό αιτούμέν σε, ως Ποιμένα καί Διδάσκαλον, την ειρήνην, τώ κόσμω αιτήσασθαι.

Θρασύτητα Λέοντος Χριστού, δυνάμει πανόλβιε, δυναμωθείς ού κατέπτηξας, αλλ' εξεφαύλισας, Ιεράρχα τούτου, τής ψυχής τό άστατον, καί γνώμην αληθώς τήν αγνώμονα, καί τής αιρέσεως, τήν τελείαν αθεότητα, καί τών τρόπων, τό δόλιον φρόνημα.

Προσθήκη εγένου τοίς Πιστοίς, Ιερεύ πανόλβιε, τοίς Ιεράρχαις καί Μάρτυσι· καί γάρ αήττητος, εν αγώσιν ώφθης, αρραγής ακλόνητος, ως πύργος ευσεβείας καί πρόβολος, ορθοδοξότατα, δογματίζων καί σαφέστατα, τού Κυρίου, τήν άφραστον γέννησιν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πηγήν σε γινώσκομεν ζωής, αϊδίου Δέσποινα· τήν ξηρανθείσαν ούν πάθεσι, ψυχήν μου ζώωσον, εν τή χάριτί σου, καί πηγάζειν νάματα, σωτήρια αεί παρασκεύασον· καί νύν μοι στάλαξον, τή πρεσβεία σου τήν άφεσιν, τών πταισμάτων, καί κάθαρον δέομαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία διήλθεν ώ Υιέ, η Παρθένος έλεγεν, επί τού ξύλου ως έβλεψε, Χριστόν κρεμάμενον, τήν εμήν καρδίαν, καί σπαράττει Δέσποτα, ως πάλαι Συμεών μοι προέφησεν· άλλά ανάστηθι, καί συνδόξασον αθάνατε, τήν Μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ'

Ορθοδοξίας οδηγέ, ευσεβείας Διδάσκαλε καί σεμνότητος, τής οικουμένης ο φωστήρ, τών ορθοδόξων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταίς διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα τού Πνεύματος· Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ· σωθήναι τάς ψυχάς ήμων.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη στιχολογίαν, λέγεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Τώ πανσόφω Λέοντι τούς ύμνους πλέκω. Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

«Άσωμεν τώ Κυρίω, τώ διαγαγόν τι τόν λαόν αυτού, εν Ερυθρά θαλάσση, ότι μόνος ενδόξως δεδόξασται».

Τώ τής ιερωσύνης, χρίσματι Παμμάκαρ σεμνυνόμενος, κατεκόσμησας ταύτην, αρετών ταίς ιδέαις πανόλβιε.

Ώριμον ώσπερ βότρυν, Πάτερ αποθλίψας τήν διάνοιαν, ευφροσύνης κρατήρα, τής σοφίας σου πάσι προτέθεικας.

Πέτρου τού Κορυφαίου, θρόνου κληρονόμος εχρημάτισας, τήν αυτού έχων γνώμην, καί τόν ζήλον θεόφρον τής πίστεως.

Αίγλη τών σών δογμάτων, τών αιρετικών τόν σκοτεινότατον, διεσκέδασας γνόφον, Ιεράρχα Κυρίου θεόληπτε.

Θεοτοκίον

Νόμου τή παραβάσει, κατακεκριμένον τόν πρωτόπλαστον, τόν Σωτήρα τεκούσα, Θεομήτορ αγνή ηλευθέρωσας.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών Πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Στηλην ορθοδοξίας, τή τού Χριστού πάνσοφε, Λέον Εκκλησία, προθύμως φέρων ανέστησας, ήν περ κατέχουσα, αιρετικών τάς αθέους, διαλύει φάλαγγας, καί τά συστήματα.

Ουρανίου καί θείας, εμφορηθείς χάριτος, τών τής εκκλησίας δογμάτων, Πάτερ προϊστασο, πάσαις μαχόμενος, αιρετικών ταίς αθέοις, γλωσσαλγίαις ένδοξε, Λέον πανόλβιε.

Φωτί τώ λαμπροτάτω, καταυγασθείς, Όσιε, τόν τής απορρήτου, καί θείας ενανθρωπήσεως, λόγον ετράνωσας, διπλήν ειπών τήν ουσίαν, καί διπλήν ενέργειαν, τού σαρκωθέντος Θεού.

Θεοτοκίον

Ωραιώθης ως νύμφη, παρθενικοίς κάλλεσι, κεχαριτωμένη Παρθένε, Μήτηρ ανύμφευτε· πάσης γάρ κτίσεως, σύ κεχαρίτωσαι πλέον, ως τόν πάντων αίτιον, Λόγον κυήσασα.

Κάθισμα  Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Θείοις δόγμασι, περιαστράπτων, φέγγος έλαμψας ορθοδοξίας, καί αιρέσεων τό σκότος εμείωσας· καί μεταστάς εκ τού βίου πανόλβιε, πρός τό ανέσπερον φώς κατεσκήνωσας· Λέον Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θείας γέγονας, σκηνή τού Λόγου, μόνη πάναγνε Παρθενομήτορ, τή καθαρότητι Αγγέλους υπερέχουσα· τόν υπέρ πάντας εμέ γούν γενόμενον, ρερυπωμένον σαρκός πλημμελήμασιν, αποκάθαρον, πρεσβειών σου ενθέοις νάμασι, παρέχουσα Σεμνή τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος, Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν· Οίμοι τέκνον μου! πώς πάσχεις; θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Εξ όρους κατασκίου, Λόγε ο Προφήτης, τής μόνης Θεοτόκου, μέλλοντος σαρκούσθαι, θεοπτικώς κατενόησεν εν φόβω· καί εδοξολόγει σου τήν δύναμιν».

Λέον σύ ως αληθώς, Παμμάκαρ ώφθης, τάς συγχυτικάς, αλώπεκας διώκων, βασιλικώ τώ βρυχήματι καταπλήττων, τών ασεβούντων τά νοήματα.

Εκρυψας τή προβολή, τών σών δογμάτων, τών θεοστυγών αιρέσεων τά ίχνη, τήν κεκρυμμένην αλήθειαν ανιχνεύσας, Ιερομύστα πανσεβάσμιε.

Όρθρος εκ δυσμών, ανέτειλας τρισμάκαρ, τόμον ευσεβών, δογμάτων ως ακτίνας, τή Εκκλησία θεόφρον εξαποστέλλων, καί καταυγάζων τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Νέκρωσον ορμάς, Παρθένε τών παθών μου, παύσον αγαθή, τόν σάλον τών πταισμάτων, τής αμαρτίας τόν κλύδωνα, σή γαλήνη, Θεογεννήτορ αφανίζουσα.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον· αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Τής διπλής ενεργείας, κήρυξ εχρημάτισας τής τού Σωτήρος Χριστού· ενεργείν γάρ έφης, εκατέραν μορφήν όπερ έσχηκε, μετά τής ετέρας, καί συγκειμένης κοινωνίας, Ιεράρχα θεόφρον μακάριε.

Ισοδύναμον όντα, τώ Γεγεννηκότι τόν Λόγον εγνώρισας· ως δέ σάρκα τούτον, γεγονότα Τρισμάκαρ επίστευσας· καταλλήλως, έφης, τά τής σαρκός ίδια πράττειν, ασυγχύτως ατρέπτως αμφότερα.

Θεοτοκίον

Τό πρό πάντων αιώνων, μόνω γινωσκόμενον Θεώ Μυστήριον, τό βροτόν γενέσθαι, τόν τών όλων κτισμάτων δεσπόζοντα, καί σαρκί πλακήναι, δίχα τροπής εκ σού Παρθένε, καθωράθη τό πέρας δεξάμενον.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις· ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, και η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε· καί δέομαι ως  Ιωνάς· Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Ο Πέτρου νύν τού σεπτού διάδοχος, καί τήν τούτου προεδρείαν πλουτήσας, καί τό θερμόν, κεκτημένος τού ζήλου, θεοκινήτως τόν τόμον εκτίθεται, αιρέσεων συγχυτικών, τόν φυρμόν καί τήν κρασιν συγχέοντα.

Υιον ένα τόν Xριστόν καί Κύριον, πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα, καί δι' ημάς, εκ Παρθένου τεχθέντα, καί πεφηνότα ημίν ομοούσιον, εκήρυξας υπερφυώς, Λειτουργέ τών αρρήτων θεόληπτε.

Θεοτοκίον

Σέ πάναγνε σωτηρίας πρόξενον, οι πιστοί ομολογούντες βοώμεν· Χαίρε σεμνή· χαίρε νύμφη Παρθένε· χαίρε τό όρος Θεού τό κατάσκιον· τώ κόσμω γάρ σύ τήν χαράν, τήν ακλόνητον όντως επήγασας.

Κοντάκιον  Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Επί θρόνου Ένδοξε, ιερωσύνης καθίσας, καί λεόντων στόματα, τών λογικών αποφράξας, δόγμασιν εν θεοπνεύστοις σεπτής Τριάδος, ηύγασας φώς τή σή ποίμνη θεογνωσίας· διά τούτο εδοξάσθης, ως θείος μύστης Θεού τής χάριτος.

Ο Οίκος

Τόν Πατέρα καί Yιόν καί τό Πνεύμα τό Άγιον, τό τρισήλιον φώς, τήν τρισαγίαν δύναμιν, θεότητα μίαν, καί μίαν ουσίαν, ταύτην κηρύξας, χείλη τά δόλια εις τέλος ενέφραξας αιρετιζόντων, Λέον Θεόσοφε· όθεν τήν αγνήν Χριστού λοχεύτριαν, Θεοτόκον ομολογήσας, τού Νεστορίου τήν οφρύν καί φληνάφειαν καθείλες· Διά τούτο εγνώσθης εν τώ κόσμω, ως θείος μύστης Θεού τής χάριτος.

Συναξάριον

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Λέοντος Πάπα Ρώμης.

Στίχοι

·        Ψυχήν ο θείος εξερεύγεται Λέων,

·        Καί δαιμόνων φάλαγξιν εμβάλλει φόβον.

·        Ογδοάτη δεκάτη τε Λέων ηρεύξατο θυμόν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Λέοντος καί Παρηγορίου, αθλησάντων εν Πατάροις τής Λυκίας.

Στίχοι

·        Παρηγόριος σάρκα δούς εις αικίας,

·        Έει παρηγόρημα τά στέφη μέγα.

·        Έκων άνωθεν ισχύν εκ Θεού Λέων,

·        Έξεις βιαίως ως λέων εκαρτέρει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Αγαπητού Επισκόπου Σινάου, τού ομολογητού καί θαυματουργού.

Στίχοι

·        Ον ηγάπησας, Αγαπητέ, Δεσπότην,

·        Ούτος καλεί σε πρός τόπους, ούς ηγάπας.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Aμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες· Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας».

Ύπνον ουκ έδωκας βλεφάροις, έως πρόρριζον ανέσπασας τήν πλάνην, Ευτυχούς τού παραφρονήσαντος κραυγάζων· Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Μίαν υπόστασιν εν δύο, ταίς ουσίαις τόν Χριστόν ομολογήσας, ενεργούντα διττώς, καί θέλοντα νύν ψάλλεις· Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Νύν σοι προσφεύγω Θεομήτορ, τών πταισμάτων ταίς σειραίς κατεσφιγμένος, διά σπλάγχνα ελέους, ρύσαί με βοώντα· Ευλογημένος πάναγνε, ο καρπός τής σής κοιλίας.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ό τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών· Τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ολολαμπής ως ήλιος, εκ δυσμών ανατέταλκες, θαύμα θεορρήμον, εμφανώς παράδοξον, τήν κράσιν καί σύγχυσιν, τού Ευτυχούς ξηραίνων σαφώς, καί τού Νεστορίου, τήν διαίρεσιν τέμνων, διδάσκων ένα σέβειν, τόν Χριστόν εν ουσίαις, δυσίν αδιαιρέτως, ατρέπτως, ασυγχύτως.

Υπό Θεού κινούμενος, ευσεβείας διδάγματα, ως θεοχαράκτοις εν πλαξίν ετύπωσας, Μωσής οία δεύτερος, αναφανείς τώ θείω λαώ, καί τή ομηγύρει, τών σεπτων Διδασκάλων, κραυγάζων· Ανυμνείτε, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Σεσαρκωμένον Όσιε, τόν πρίν άσαρκον έγνωκας, Λόγον τού Πατρός, μονογενή, συνάναρχον, εν χρόνω τόν άχρονον, περιγραπτόν μέν εν σώματι, ως δέ Ποιητήν, περιγραφήν ουκ ειδότα, διδάσκεις ανακράζων· Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Περιβολήν τού σώματος, περιέθετο Πάναγνε, εκ τών σών αιμάτων, ο φωστήρων κάλλεσιν, ηλίω σελήνη τε, τόν ουρανόν φαιδρύνας Θεός, εμψυχόν σε άλλον, ουρανόν αναδείξας· όν Παίδες ευλογούσιν, Ιερείς ανυμνούσι, λαοί υπερυψούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Εφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν· όπως ο ύψιστος, εκων κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Λάμπεις νύν Μύστα τού Χριστού, ευπρεπείας εν στεφάνω κοσμούμενος, καί ως πιστός ιερεύς, δικαιοσύνην όντως ενδέδυσαι, καί Παραδείσω τής τρυφής, χορεύων θεσπέσιε, υπέρ τής Ποίμνης σου, τόν Δεσπότην εκτενώς καθικέτευε.

Ένθα νύν τών Πατριαρχών, προεδρείαί τε καί θρόνοι καί τάγματα, επαξίως Πάτερ Λέον πανόλβιε, συ εσκήνωσας, ως Πατριάρχης αληθής, καί πίστει καί χάριτι, καταλαμπόμενος· διό πάντες σε αεί μακαρίζομεν.

Κλύδωνος εκ βιοτικού, αποστάς σύ τώ Χριστώ προσεπέλασας, Λέον πανάριστε, εν τόπω χλόης αναπαυόμενος· ένθα χειμάρρους τής τρυφής, καί φώς τό ανέσπερον, καί η ανέκφραστος, ευφροσύνη καί χαρά διαμένουσα.

Θεοτοκίον

Ώριμον δρέπομαι ζωήν, μή βλαπτόμενος τώ ξύλω τής γνώσεως· σύ γάρ Πανάμωμε, ζωής τό ξύλον, Χριστόν εβλάστησας, τόν τάς εισόδους τής ζωής, τοίς πάσι γνωρίσαντα· διό σε πάναγνε, Θεοτόκον οι Πιστοί μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ως λέων αναδέδειξαι, καί ρήμασι καί πράγμασι, βασιλικώς καταπλήττων, βρυχήματι τών δογμάτων, τά ασεβή βουλεύματα, ως αλώπεκος Πάνσοφε, δεινά μηχανουργήματα, καί τήν ομήγυριν τέρπων, τών θεολέκτων Πατέρων.

Θεοτοκίον

Ο πάλαι μοι τήν οίκησιν, τής εν Εδέμ βιώσεως, φθονήσας δόλιος όφις, καί εξ αυτής εκβαλών με, διά τού σού θείου τόκου, αγία Μητροπάρθενε, καταπεσών νενέκρωται, εγώ δέ αύθις ανήλθον, πρός ήν απώλεσα δόξαν.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί η λοιπή ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις